Vera Szekeres-Varsa
Η Vera Szekeres-Varsa γεννήθηκε το 1933 στη Βουδαπέστη, το δεύτερο παιδί μιας αφομοιωμένης εβραϊκής οικογένειας χωρίς θρησκευτικές πεποιθήσεις και με έντονα ουγγρικά αισθήματα. Το 1944, όταν εισέβαλαν οι Γερμανοί, η ζωή της Vera άλλαξε δραστικά.
Ερευνητής
Andor Mihály
Έτος συνέντευξης
2007
Τόπος συνέντευξης
Βουδαπέστη, Ουγγαρία
Οικογενειακό υπόβαθρο
Maternal grandmother of Vera Szekeres-Varsa
Ένας από τους προπάππους της μητέρας μου, ο Ármin Weisz, ήταν χονδρέμπορος γεωργικών προϊόντων στο Komárom (Komarno, πόλη της Ουγγαρίας στα σύνορα με τη Σλοβακία). Υπάρχει μια φωτογραφία του με την εορταστική ενδυμασία των Ούγγρων ευγενών, με ένα σπαθί στο πλευρό του. Ήταν ένας ευκατάστατος άνθρωπος. Στις 19 Μαρτίου 1944, όταν εισέβαλαν οι Γερμανοί, ο Ármin Weisz κρεμάστηκε. Είχε πέντε παιδιά. Ο Ernő έγινε τραπεζίτης, έβγαλε πολλά χρήματα και με τη γυναίκα του έκανε διακοπές στην Abbazia και επισκεπτόταν την Όπερα της Βιέννης. Η Blanka παντρεύτηκε έναν Εβραίο ιδιοκτήτη δασικής μάντρας και ξυλουργείων στην Τρανσυλβανία. Ο Oszkár, ο οποίος δεν είχε ανατραφεί αριστοκρατικά, έγινε τυπογράφος και πέθανε νέος. Στη συνέχεια, η θεία Mariska, μια φιγούρα σαν γιαγιά για μένα, και η Gizella, η γιαγιά μου. Γεννήθηκε το 1871 στο Komárom και πέθανε το 1921 στο Törökbecse (Novi Bece, πόλη της βόρειας Σερβίας) της Βοϊβοντίνα. Ανατράφηκε ως αριστοκράτισσα με μια δεσποινίδα στο πλευρό της. Το 1890 παντρεύτηκε τον Izsó Garai, ο οποίος ονομαζόταν Grünhut πριν μετατρέψει το όνομά του σε μια πιο ουγγρική εκδοχή. Ο προπάππους μου, Miksa Grünhut, ήταν ένας πλούσιος διαχειριστής αγροτικής περιουσίας. Ο γιος του, Izsó, κληρονόμησε τη θέση στο αγρόκτημα και αργότερα διορίστηκε διευθυντής ενός μεγάλου ταχυδρομικού ταμιευτηρίου. Απέκτησαν δύο παιδιά: τη μητέρα μου Ilona (1892-1972) και αργότερα τον θείο μου Laci. Ο Laci πυροβολήθηκε το 1942, κατηγορούμενος ότι ήταν σύνδεσμος των αντιστασιακών. Πριν από τον θάνατό της η μητέρα μου, είπε: "Βλέποντας πώς εξελίχθηκαν τα πράγματα, εύχομαι ο Laci να ήταν πραγματικά αντάρτης".
Η μητέρα μου μεγάλωσε ευκατάστατη και ευτυχισμένη. Είχε ένα παιδικό δωμάτιο, ένα πιάνο και μια γκουβερνάντα από το Βερολίνο. Δεν ήταν θρησκευόμενοι, αλλά ούτε και εχθρικοί προς τη θρησκεία. Πήγε σε δημόσιο δημοτικό σχολείο και στη συνέχεια σε ιδιωτικό οικοτροφείο για νεαρές κυρίες. Το δελτίο της έλεγε ότι ήταν Ισραηλίτισσα, αλλά δεν άκουσα τίποτα για το ότι πήγαινε στη συναγωγή. Έμαθε να παίζει πιάνο και μελέτησε τον Σίλερ και τον Γκαίτε. Ήταν απρόθυμη να παντρευτεί και τελικά είπε ναι στον
The mother of Vera Szekeres-Varsa
δέκατο μνηστήρα, τον Vilmos Enge. Ο Vilmos ήταν δημοσιογράφος και συνιδιοκτήτης της τοπικής εφημερίδας Szegedi Napló. Μετά το γάμο τους, εγκαταστάθηκαν στο Szeged, αλλά το 1925 ο Vilmos διορίστηκε επικεφαλής του παραρτήματος της Ρώμης ενός από τους πιο έγκυρους εκδοτικούς οίκους, το Athéneum. Παρόλα αυτά, επέστρεψαν σε έξι μήνες, γιατί η μητέρα μου ήταν ήδη ερωτευμένη με τον πατέρα μου. Η μητέρα μου μετακόμισε στην Πέστη το 1927. Εκείνη και ο Vilmos παρέμειναν σε καλές σχέσεις καθ' όλη τη διάρκεια, όπως και ο πατέρας μου. Η μητέρα μου άνοιξε ένα κατάστημα εσωρούχων στο διαμέρισμά της στη Βουδαπέστη με το όνομα κυρία Engel. Ο πατέρας μου, Jozsef Varsa, ζούσε ήδη στην Πέστη. Εν τω μεταξύ, το 1928 γεννήθηκε η αδελφή μου Klárika και το 1932 παντρεύτηκαν τελικά.
Λιγότερες αναμνήσεις διατηρούνται από την πλευρά της οικογένειας του πατέρα μου. Ο προπάππους μου, Ferenc Weisz, ήταν παντρεμένος με την Erzsébet Lechner. Καλλιεργούσε δύο ή τρία στρέμματα γης και πιθανότατα έκανε κάποιες εμπορικές συναλλαγές. Ο Farkas Weisz, ο γιος του, ήταν ο παππούς μου. Είχε έναν αδελφό και μια αδελφή, των οποίων τα ονόματα δεν γνωρίζω. Ο άλλος προπάππους μου, ο Áron Kesztenbaum, παντρεύτηκε κάποια που αλλαξοπίστησε, την Erzsébet Molnár. Ο Farkas επιστρατεύτηκε το 1865, αλλά λιποτάκτησε και εμφανίστηκε μόνο μετά τη συμφιλίωση με την Αυστρία. Έγινε αμαξάς. Ζούσαν ταπεινά σε ένα σπίτι με χωμάτινο πάτωμα. Ο Farkas ήταν αντι-Αψβούργος και μαχητικά αντικληρικός. Η σύζυγός του, η Erzsébet Kesztenbaum ήταν νεοφώτιστη, το μόνο θρησκευόμενο μέλος της οικογένειας. Μεγάλωσαν τέσσερα παιδιά, μια κόρη και τρεις γιους. Οι τρεις γιοι άλλαξαν τα ονόματά τους, από Weisz στο πιο ουγγρικό Varsa. Η θεία Róza ήταν το μεγαλύτερο παιδί- μεγάλωσε δύο γιους. Ο μεγαλύτερος, ο Alfred έγινε διάσημος γιατρός στο Παρίσι. Τα τρία αγόρια, αδέρφια της Róza, ήταν ο Imre, δεκαεννέα χρόνια μεγαλύτερος από τον πατέρα μου, στη συνέχεια ο Dezső και τέλος, ο πατέρας μου, ο József. Ο θείος Dezső παντρεύτηκε μια χριστιανή γυναίκα, την Erzsébet Bogdánffy. Η μητέρα του ήταν έξαλλη, κάνοντας τον πατέρα μου να ορκιστεί ότι δεν θα παντρευόταν ποτέ χριστιανή.
The Varsa brothers
Ο θείος Dezső κάλυψε τα έξοδα της εκπαίδευσης του πατέρα μου. Ο πατέρας μου συμβιβάστηκε με την επιθυμία του να γίνει καθηγητής ιστορίας και στόχευσε σε ένα φθηνότερο πτυχίο. Και κάπως έτσι έγινε δικηγόρος. Ασχολήθηκε επίσης με τον αθλητισμό- σκέφτηκαν ακόμη και να τον στείλουν στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1916, αλλά μεσολάβησε ο πόλεμος. Το 1915, πυροβολήθηκε στους πνεύμονες στο Ανατολικό Μέτωπο και προσβλήθηκε από φυματίωση στα χαρακώματα. Αιχμαλωτίστηκε και στάλθηκε στη Σιβηρία. Επιστρέφοντας στην πατρίδα του, γράφτηκε στη Σχολή Ανθρωπιστικών Επιστημών, αλλά εγκατέλειψε αμέσως, καθώς μόλις είχαν αρχίσει οι ξυλοδαρμοί των Εβραίων στα πανεπιστήμια. Πέρασε τις εξετάσεις για τη δικηγορική στο Szeged και άρχισε να εργάζεται σε τράπεζα.
Παιδική ηλικία
Η Szekeres-Varsa Vera 3 ετών
Ο πατέρας μου μετακόμισε στη Βουδαπέστη, όπου άνοιξε δικηγορικό γραφείο. Σύντομα έφτασε και η μητέρα μου. Το 1928 γεννήθηκε η αδελφή μου Klárika. Παντρεύτηκαν το 1932 και μετακόμισαν επιτέλους μαζί. Για μεγάλο χρονικό διάστημα έψαχναν να βρουν την ιδανική κατοικία, και το 1935 κατέληξαν στο Phőnix House, σε μια δημοφιλή αστική συνοικία της Βουδαπέστης, το Újlipótváros. Εγώ έφυγα από αυτό το σπίτι μόλις το 1979. Εντωμεταξύ, το δικηγορικό γραφείο ήταν αρκετά επιτυχημένο. Ήμουν τριών ετών όταν η αδελφή μου πέθανε από φυματίωση. Παρεμπιπτόντως, υπήρξε μια περίοδος κατά την οποία υπέφερα και εγώ από φυματίωση και ταυτόχρονα από κοκκύτη. Ο πατέρας μου έγινε προσωρινά θρησκευόμενος μετά τον θάνατο της αδελφής μου, παρόλο που δεν είχε θρησκευτικά αισθήματα πριν. Στη συνέχεια, μετά από τρία χρόνια περίπου, η θρησκευτικότητά του εξασθένησε, παράλληλα με την αυξανόμενη ναζιστική επιρροή. Ξεκίνησα το σχολείο το 1939. Πήγα σε ένα ιδιωτικό σχολείο με τέσσερις μαθητές σε μια τάξη. Κοιτάζοντας πίσω, το ογδόντα τοις εκατό των παιδιών ήταν Εβραίοι. Τελείωσα το δημοτικό σχολείο το 1943 και το φθινόπωρο του 1943, μια Εβραιοπούλα δεν είχε πολλές επιλογές. Υπήρχαν δύο επιλογές: ένα δημόσιο ή ένα εβραϊκό σχολείο-εγώ πήγα στο εβραϊκό για λόγους υγείας. Σύντομα, δεν μπορούσα πλέον να παίρνω τα εβραϊκά προσευχητάρια μου στο σχολείο.
Το Ολοκαύτωμα στη Βουδαπέστη
Vera Szekeres-Varsa
Μέχρι το 1944 δεν είχα υποστεί κανένα αντισημιτικό περιστατικό. Τώρα η Mariska, η βοηθός της μητέρας μου, καθάριζε πίσω από κλειστές περσίδες επειδή απαγορευόταν να υπάρχει χριστιανή υπάλληλος. Εκείνη τη στιγμή, ο θείος Dezső δεν θεωρούνταν Εβραίος σύμφωνα με το νόμο, οπότε ανέλαβε την επιχείρηση. Ένα τσιράκι τους διαχειριζόταν το μικρό τυπογραφείο του Vilmos, έναν από τους εκτυπωτές. Θυμάμαι το σοκ των γονιών μου όταν οι Γερμανοί εισέβαλαν στις 19 Μαρτίου 1944. Τον Απρίλιο ο αντι-εβραϊκός νόμος αφαίρεσε από τον πατέρα μου την άδεια ασκήσεως επαγγέλματος επειδή ήταν Εβραίος. Τον Μάιο, έπρεπε να μετακομίσουμε σε ένα λεγόμενο σπίτι με κίτρινο αστέρι που προοριζόταν για τους Εβραίους. Σύντομα, τριάντα πέντε από εμάς ζούσαμε στο διαμέρισμα και εγώ κοιμόμουν κάτω από το πιάνο με ένα άλλο κοριτσάκι. Αποφασίσαμε να βαπτιστούμε το 1944. Αγοράσαμε πλαστά έγγραφα-το νέο μου όνομα ήταν Veronika Vágner. Δεν δέχτηκαν χρήματα για τα έγγραφα, αντ' αυτού ζητήθηκαν αντικείμενα, για παράδειγμα το γραμμόφωνο και το ποδήλατό μου. Είχαμε τέσσερα διαβατήρια [Schutzpass]
Vera Szekeres-Varsa with her parents
Στις 15 Οκτωβρίου 1944, όταν ανέλαβε το φασιστικό κόμμα Arrow Cross [Σταυρωτά Βέλη]
Λίγες μέρες αργότερα, ο βαριά άρρωστος πατέρας μου επιστρατεύτηκε για καταναγκαστικά έργα. Η μητέρα μου και ο θείος Dezső είχαν καταστρώσει ένα σχέδιο για να τον σώσουν. Θυμάμαι την πρόβα της "παράστασης" της εξαγοράς του. Έτσι ο πατέρας μου επέστρεψε στο σπίτι. Στο σπίτι με το κίτρινο αστέρι, οι γονείς οργάνωσαν τη σχολική εκπαίδευση. Δίδασκαν ό,τι μπορούσαν, και κάποιοι εξαίρετοι δάσκαλοι του κτιρίου συμμετείχαν κι αυτοί. Ήταν δύσκολο να διαχειριστεί η κάθε οικογένεια το μαγείρεμά της, οπότε αποφασίσαμε να μαγειρεύουμε συλλογικά. Τρεις γυναίκες μαγείρευαν τη μια μέρα, τρεις άλλες γυναίκες την επόμενη μέρα, και τρώγαμε ταυτόχρονα. Κάθε κουταλιά φαγητού ήταν προσεκτικά κατανεμημένη. Την ημέρα της ανακήρυξης του Horthy
Σύντομα είχαμε ένα διαμέρισμα για να μείνουμε. Έτυχε η χριστιανή σύζυγος ενός από τους γιους του θείου Dezső, η Sárika, να έχει συγγένεια με έναν υψηλόβαθμο στρατιωτικό γιατρό, οι διοικητές του οποίου τον τοποθέτησαν έξω από τη Βουδαπέστη, και η σύζυγός του πήγε μαζί του. Έδωσε το κλειδί του διαμερίσματος στη Sárika, η οποία το έδωσε σε εμάς. Ήταν ένα μεγάλο διαμέρισμα στο κέντρο της πόλης σε ένα κομψό κτίριο κατοικιών. Είχαμε ήδη αποκτήσει τα ψεύτικα χαρτιά μας – είμαστε μια λουθηρανική οικογένεια προσφύγων, οι Vágner. Και αποδείχθηκε ότι το πατρικό όνομα της ιδιοκτήτριας του διαμερίσματος ήταν Mária Wagner. Είπαμε στον θυρωρό ότι η Mária ήταν ξαδέρφη του πατέρα μου. Βρήκαμε τρία πράσα στην κουζίνα –ο πατέρας μου μάς είπε ότι τα τρία πράσα έπρεπε να κρατήσουν τρεις ημέρες. Σπάνια βγαίναμε από το σπίτι. Στους δρόμους, η μητέρα μου έκρυβε τις δύο μεγάλες κόκκινες κοτσίδες μου κάτω από το παλτό μου, επειδή τα κόκκινα μαλλιά ήταν χαρακτηριστικά.
Απελευθερωθήκαμε στις 17 Ιανουαρίου. Οι Ρώσοι στρατιώτες εισέβαλαν στο καταφύγιό μας, αναζητώντας "nemetzki, fascisti", δηλαδή Γερμανούς ή ένοπλα στελέχη του Arrow Cross, αλλά καθώς όλα ήταν ήσυχα και το κελάρι δεν είχε κόσμο, έστησαν εκεί το ραδιοφωνικό τους φυλάκιο. Θέλω να αναφέρω ένα ακόμη τρομερό περιστατικό. Μετά την επέλαση των Ρώσων, παρέδωσα στους Ρώσους έναν κακό αξιωματικό του Arrow Cross. Τον πυροβόλησαν επί τόπου μπροστά στα μάτια μου. Μετά από μία ή δύο εβδομάδες, επιστρέψαμε στο Phőnix House, στο σπίτι μας. Οι πρόσφυγες από την Τρανσυλβανία ζούσαν στο διαμέρισμά μας στο Phőnix House, αλλά έφυγαν ειρηνικά. Στο σπίτι, ανέβασα υψηλό πυρετό για δύο ημέρες –το άγχος των προηγούμενων μηνών πρέπει να με είχε εξοντώσει.
Μετά τον πόλεμο: εκπαίδευση, ιδεολογία, γάμοι και εργασία
Το σχολείο ξεκίνησε τον Μάρτιο. Δεν θέλαμε να μάθουμε γερμανικά, γι' αυτό απεργήσαμε και πήραμε έναν καθηγητή αγγλικών. Έγινα αγγλομανής για λίγο καιρό. Το 1947 είπα στη μητέρα μου ότι δεν ήθελα να πάω πια στο Εβραϊκό Γυμνάσιο, επειδή όλοι εκεί ήταν σιωνιστές. Χάρηκε που δεν ήθελα να πάω στην Παλαιστίνη. Γράφτηκα στο Γυμνάσιο Varga Katalin (στο Szolnok, πόλη ανατολικά της Βουδαπέστης). Εκείνη την εποχή, είχα ήδη ξεπεράσει την αγγλομανία μου και ενδιαφερόμουν περισσότερο για τον κομμουνισμό. Στο γυμνάσιο Varga Katalin, τα κορίτσια έκαναν μαθήματα γαλλικών και χορού, ενώ εγώ σκεφτόμουν την παγκόσμια επανάσταση. Και τότε, συνάντησα μια φίλη μου από το δημοτικό στο κολυμβητήριο (είχα πάσο για κολύμπι γιατί η υγεία είχε προτεραιότητα) και τη ρώτησα σε ποιο σχολείο φοιτούσε. Μου είπε ότι πήγαινε σε εκείνο της οδού Szemere. Τη ρώτησα πώς ήταν το σχολείο, και είπε ότι ήταν καλό-αναρωτήθηκα πώς ήταν το DISZ (Ένωση Εργαζόμενης Νεολαίας)
Ενώ όλα αυτά συνέβαιναν σε μένα, ο πατέρας μου ξαναμπήκε στον δικηγορικό σύλλογο και το δικηγορικό του γραφείο άρχισε να λειτουργεί και πάλι. Η καταναγκαστική εργασία, η ζωή στο κελάρι και ο συνεχής φόβος επιδείνωσαν την υγεία του. Παρά το γεγονός ότι ήταν ένα από τα πρώτα άτομα στην Ευρώπη που έλαβαν στρεπτομυκίνη
Παντρεύτηκα τον εφηβικό μου έρωτα και έμεινα έγκυος σύντομα. Έγινε δεκτός στην ιατρική σχολή, αλλά τον Σεπτέμβριο του προσφέρθηκε μια σοβιετική υποτροφία. Τέτοια πράγματα δεν μπορούσα να αρνηθώ. Συμφωνήσαμε ότι θα τον περίμενα. Είχα μια άσχημη εγκυμοσύνη. Περπατούσα πολύ, καθώς το περπάτημα θεωρούνταν καλό για την υγεία μου, και ο πιστός μου σύντροφος στο περπάτημα ήταν ο György Konrád. Αποβλήθηκε από το πανεπιστήμιο επειδή απέκρυψε ότι ο πατέρας του απασχολούσε αρκετούς ανθρώπους στο κατάστημα σιδηρικών του κατά τη διάρκεια της περιόδου αιχμής. Η κόρη μου Judit γεννήθηκε τον Απρίλιο του 1953, στα εικοστά μου γενέθλια. Την πρώτη φορά που την είδε ο πατέρας της ήταν έξι εβδομάδων.
Είναι ενδιαφέρον ότι μια δήλωση του ίδιου του Στάλιν ξύπνησε τις αμφιβολίες μου. Ο Στάλιν είπε ότι ο Μαγιακόφσκι ήταν ο μεγαλύτερος ποιητής που έζησε ποτέ και θα ζούσε ποτέ. Πίστεψα το πρώτο μισό, αλλά το δεύτερο με έκανε να αναρωτηθώ. Πώς μπορείς να το πεις αυτό εκ των προτέρων; Τα κουπόνια φαγητού δεν με ενοχλούσαν, αλλά ο εκτοπισμός με ενοχλούσε. Γνώριζα ανθρώπους που εκτοπίστηκαν και ήξερα ότι δεν μπορούσαν να είναι από εκείνους που εκμεταλλεύονταν τον κόσμο. Και οι άνθρωποι απλά πετάχτηκαν έξω από τα σπίτια τους χωρίς λόγο. Μόνο το 1955 ξύπνησα πλήρως. Μέχρι τότε, πίστευα το όλο θέμα, όχι μόνο εγώ, αλλά και άνθρωποι πιο έξυπνοι από μένα, όπως ο Konrád. Τότε, το 1956, ήρθε η ομιλία του Χρουστσόφ, από την οποία θα μπορούσαμε να μάθουμε μερικά πράγματα. Μέχρι τότε, είχαμε γίνει ένθερμοι υποστηρικτές του Imre Nagy
Η εγκυμοσύνη με εμπόδισε να παρακολουθήσω τις διαλέξεις στο πανεπιστήμιο, αλλά έδωσα τις εξετάσεις μου και η μητέρα μου με βοήθησε με το παιδί. Ποτέ δεν μου πέρασε από το μυαλό να κάνω κάτι άλλο εκτός από το να σπουδάσω στο πανεπιστήμιο. Και τότε, απροσδόκητα απέτυχα στις εξετάσεις για τη θεωρία της λογοτεχνικής μετάφρασης. Πήρα ένα "Β" στην εργασία μου για τη λογοτεχνική μετάφραση, αλλά ο βαθμός ήταν διαγραμμένος με κόκκινο χρώμα στην αξιολόγησή μου και είχε την ένδειξη "άκυρη". Η υπεύθυνη των εισακτέων μου ψιθύρισε στο αυτί ότι μία συντρόφισσα δεν ήθελε να είμαι εκεί και με συμβούλεψε να μεταφερθώ στο τμήμα εκπαίδευσης δασκάλων. Δεν έμαθα ποτέ ποιο ήταν το πρόβλημα αυτής της συντρόφισσας μαζί μου. Ίσως, ήμουν λίγο εκτός ορίων. Επειδή ήμασταν άποροι, φορούσα απαίσια κουρέλια, αλλά είχα ένα πολύχρωμο κασκόλ, του οποίου τη γωνία έβγαζα από την κουμπότρυπα. Αυτή η υπερβολή ήταν το θέμα μιας συνάντησης της DISZ. Τελικά αποφοίτησα ως δασκάλα το 1955. Χώρισα από τον πρώτο μου σύζυγο το 1955, αλλά είχαμε χωρίσει ένα χρόνο νωρίτερα. Παντρεύτηκα αμέσως τον György Konrád.
Vera Szekeres-Varsa with György Konrád
Μετά την αποφοίτησή μου από το πανεπιστήμιο, τοποθετήθηκα σε ένα δημοτικό σχολείο. Εκεί δίδαξα ρωσικά, αγγλικά και ουγγρικά για έξι χρόνια. Άρχισα να διδάσκω σε ένα γυμνάσιο. Στην αρχή, δεν μου άρεσε και πολύ, επειδή η διευθύντρια ήταν μια στρίγγλα. Και πάλι, είχα πρόβλημα με το φουλάρι μου. Φορούσα ένα μικροσκοπικό κασκόλ, ένα κασκόλ γατούλας στα ουγγρικά. Η διευθύντρια με ρώτησε τι είναι και της είπα. "Δεν είμαστε γατάκια, είμαστε δάσκαλοι", μου απάντησε. Και κάπως έτσι ξεκίνησε-από τότε με εκνεύριζε για τα πάντα. Μετά από έξι χρόνια, έφυγα και άρχισα να διδάσκω στο Γυμνάσιο Trefort.
Ο γάμος με τον György Konrád διήρκεσε επτά χρόνια. Λίγο μετά τον χωρισμό μας, παντρεύτηκα τον György Szekeres. Ο György Szekeres σπούδασε στη Σορβόννη και όταν ξέσπασε ο πόλεμος, κατατάχθηκε εθελοντής. Συμμετείχε στο γαλλικό αντιστασιακό κίνημα. Υπηρέτησε ως διοικητής όλων των ξένων μαχητών στον αντάρτικο στρατό, επέστρεψε στην πατρίδα το 1945, όπου έγινε δημοσιογράφος και στη συνέχεια διπλωμάτης. Ήθελε να εγκαταλείψει την πολιτική σκηνή, αλλά πιάστηκε στον ιστό των πολιτικών παιχνιδιών της δεκαετίας του '50 και της παράνοιας του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος. Συνελήφθη και εξέτισε πέντε χρόνια στη φυλακή του Rákosi Mátyás
Εντωμεταξύ, εγώ αποφοίτησα με πτυχίο ψυχολογίας. Ήθελα να γίνω ψυχολόγος από την παιδική μου ηλικία, αλλά όταν πήγα στο πανεπιστήμιο, ανακηρύχθηκε αστική ψευδοεπιστήμη. Όταν άρχισα να διδάσκω, ένιωσα ότι χρειαζόμουν την ψυχολογία για να κάνω τη δουλειά μου. Το 1965, έλαβα ένα λεύκωμα από το Μουσείο του Καΐρου και ερωτεύτηκα την αιγυπτιακή τέχνη. Έτσι, το 1968, ξεκίνησα μαθήματα ιστορίας της τέχνης με ατομική αλληλογραφία.
Vera Szekeres-Varsa
Στη συνέχεια, από μια μάλλον ατυχή σειρά γεγονότων, συνέβη κάτι καλό. Το 1974 συνάντησα τον András Román, τον οποίο είχα να δω είκοσι πέντε ή τριάντα χρόνια. Η πρώτη φορά που τον συνάντησα ήταν το 1946, καθόμουν σε ένα παγκάκι στο δρόμο περιμένοντας τη μητέρα μου και διάβαζα, όπως πάντα. Μια θεία κάθισε δίπλα μου, κουβεντιάσαμε και μου υποσχέθηκε ότι ο γιος της θα με μάθαινε χορό. Ήταν ο András Román, για τον οποίο ήμουν το κορίτσι που καθόταν στο παγκάκι και διάβαζε. Ήταν ένας εξαιρετικός ιστορικός τέχνης και ένας υπέροχος άνθρωπος. Ήταν υπεύθυνος για την ανακατασκευή πολλών όμορφων χωριών και κτιρίων, συμπεριλαμβανομένης της συναγωγής στο Μαντ. Η αποκατάσταση του Μαντ τιμήθηκε με το βραβείο Europa Nostra. Μετά την αλλαγή του καθεστώτος, όταν έγινε δυνατή η αγορά του διαμερίσματος στο οποίο ζούσαμε, ο András και εγώ αποφασίσαμε να παντρευτούμε. Επέμεινα η Zsófi, η εγγονή μου, να είναι παράνυμφος μου. Το 2005, μετά από πέντε πικρά χρόνια ασθένειας και οκτώ εγχειρήσεις, ο András υπέκυψε και πέθανε στο κρεβάτι του στο διαμέρισμα όπου γεννήθηκε. Ενώ ήμουν διευθύντρια στο Trefort, εργάστηκα και ως λέκτορας στην Ακαδημία Θεάτρου και Κινηματογράφου από το 1974. Το 1979, έγινα τακτική καθηγήτρια εκεί, και έτσι ολοκλήρωσα την καριέρα μου ως καθηγήτρια λυκείου.
Δημοκρατικός μετασχηματισμός και οικογένεια
Vera Szekeres-Varsa at the opening of the Poetry Day
Παρόλο που όλες οι κινηματικές μου δραστηριότητες σταμάτησαν μετά το 1956, τα μάγια τους συνέχισαν να με στοιχειώνουν. Το 1988, παρακολούθησα την ιδρυτική συνάντηση του Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος. Στη συνέχεια έλεγξα το Ουγγρικό Οκτωβριανό Κόμμα, αλλά ήταν σαφές ότι ούτε αυτό το ακροαριστερό κόμμα ήταν για μένα. Και τότε, εντάχθηκα στη Συμμαχία Ελεύθερων Δημοκρατών, SZDSZ, το φιλελεύθερο κόμμα. Από τότε είμαι μέλος του SZDSZ
